لیلی بانو

با دیدن هر تار سفید ،نگرانی تو چشم هام خوندم ،نگاه از خودم ،از آینه بر داشتم و گفتم هر سفیدی یادگار کدوم بی مهری روزگار بوده...!!! یا شاید همگی این تارها به یک باره سپید شدند...! شاید هم از تمام عشقی بوده که از من دریغ شد و یا از دست دادم ... سرم تکون دادم برای گریز از هجوم افکار و گفتم،مش و رنگ علاج این سپیدی ها نیست ، باید این جور وقت ها تمام عشقی که برامون مونده صرف خودمون کنیم... خودمون آروم و ملایم تو آغوش بکشیم و برای این خود خسته و آزرده مهربونی کنیم... لیلی بانو...

هیچ وقت عروسک پارچه ای نداشتم ... قبل محرم بود به گمانم ،دو تا عروسک پارچه ای درست کردم... لیلیا (لی لیا) به سان کودکی هام، با چشم هایی طوسی ،موهایی خرمایی با موج هایی نرم ،صورتی سفید و لپ های گل انداخته و لباسی شبیه لباس دختران کورد... دیگری با موهای مشکی و صاف ،چشم های قهوه ای ،لب هایی دوست داشتنی...لباسی به فرم کره ای های چوسان ،دامن صورتی و پیرهن آبی... کاش کمی بیشتر مهارت خیاطی داشتم...البته کاش پارچه هایی بهتر داشتم که می تونستم لباس پرنسسی که تو ذهنم بود به فرم لباس اشراف زاده های رمان های جین آوستین بدوزم... پ ن: باید اعتراف کنم ،موسم محرم که رسید ،سفره ی لیلی بانو...

بعضی آدم ها حضورشون تو زندگیمون هر چند کوتاه اما لذت بخش و شیرین بوده...نبودنشون ،نداشتنشون،مخصوصا ً که تو لحظات سخت حس میشه و حتی گاهی دلخوری ازشون برامون پیش میاد...اما یه نسیم ملایم و یه خنکای دوست داشتنی بودند...روزهای شلوغ و پر حرارت اسفندی تداعی می کردند... زندگیم که میبینم...من همونم...با مشکلاتی که بودن همیشه...برگشتم به شب هایی که تو رختخواب،آروم و بی صدا دلتنگی هام اشک میریختم...هنوزم دردودل کردن برام سخت ه...الکی لبخند میزنم به همه ،که دست ِ دلم رو نشه... هنوز هم فکر میکنم اگر پدرم بود... پ ن: دوستان تو وبلاگشون پیشنهاد دادن ،دنیای سوفی خوانده شود... پ لیلی بانو...

زنی که به همه می خندد و از همه دلجویی می کند و دست رد بر سینه ی هیچکس نمیگذارد زن نیست.

من نمیگویم تو جلوه نکن؛من می گویم:خودنمایی نکن.

میدانی ،زن باید مثل چراغ برقی باشد که روشن شود و بدرخشد ؛ولی کلید آن دست خودش باشد که تا انظار را جلب کرد ،و این جلب بیش از حد معمول بود ،کلید آن را بپیچاند و درخشش آن را خاموش کند.

داستانی اشک-آتش خاموش-سیمین دانشور

پ ن :

داستان هایی کوتاه که بیشتر پیرامون زندگی زنان و مشکلات آن ها...

لیلی بانو...

ناهید برام پیام گذاشت ه بود ،ترغیب که می خونم تو رو مجسم می کنم ،لیلی به جای "آن" در لباس انگلستان قرن هیجدهم ،همون طور ظریف و آروم و شاد تصور میکنم... ترغیب شدم به خوندنش آن هم در کمتر از یک روز... رمان ترغیب-جین آوستین "آن" : بله ،ما شما را به آن زودی که شما ما را فراموش می کنید ،فراموش نمی کنیم. این شاید بیشتر از آنچه که به عاطفه ی ما مربوط باشد به سرنوشت ما ارتباط دارد .ما نمی توانیم به خودمان کمکی بکنیم .ما ساکت و محبوس د رخانه زندگی می کنیم و احساساتمان جز با خودمان درگیر نمی شوند . شما مجبورید بگردید ،حرفه ،مشاغل و سرگرمی های متنوع داشته باشید که شما را خی لیلی بانو...

تصمیم گرفتم به همراهی با فصل ریزش...

برای غرور و دل شکسته و البته روح آزرده ام...

پ ن:

همچنان این سکوت بند آمدنی نیست...می ترسم روحم بمیره از این سکوت...

لیلی بانو...